Του ΜΑΝΩΛΗ ΝΤΟΥΝΤΟΥΝΑΚΗ
Για τρίτη φορά η χώρα μας υπογράφει «μνημόνιο» ενώ ξέρει ότι δεν μπορεί να το εφαρμόσει, και το θεωρεί ακατάλληλη θεραπεία για τα χρόνια, όντως, προβλήματα της. Από τη πλευρά τους οι δανειστές, επιδιώκουν τόσο να πληρωθούν τοις μετρητοίς αγοράζοντας σχεδόν δωρεάν τις υποδομές της χώρας όσο και στο να συνεχίσουν να ελέγχουν τη χώρα όταν θα πτωχεύσει εντός του ευρώ.
Αν, μετα τα δυο πρώτα μνημόνια, η Ελλάδα μοιάζει με χώρα μετα από πόλεμο, μετα το τέλος του μνημονίου της «αριστεράς», ακόμα και αν έχουμε κατορθώσει να μείνουμε στην «αργή» ταχύτητα του ευρώ, η Ελλάδα θα θυμίζει την Ελλάδα του 1950. Φτωχοποιημένος λαός, μεγάλη ανεργία & μετανάστευση, πολλές επενδυτικές ευκαιρίες και έντονη ανισοκατανομή του πλούτου σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας.
Στρατηγικός στόχος του 3ου μνημονίου, όπως και στην εποχή Σημίτη, η μείωση του ενεργού πληθυσμού που ασχολείται αποκλειστικά με το πρωτογενή τομέα και η εγκατάλειψη της υπαίθρου. Οι συνέπειες του, θα είναι πολύ βαριές σε όλους τους τομείς. Όμως, παραγωγικοί τομείς, όπως ο πρωτογενής τομέας, έπρεπε να τύχουν ιδιαίτερης προσοχής και προφύλαξης από τη διαπραγματευτική μας ομάδα. Χρειαζόμαστε, ως χώρα, έναν πρωτογενή τομέα που θα συμβάλλει καθοριστικά στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, και δυστυχώς το μνημόνιο μας οδηγεί στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, που δε μπορεί να διορθωθεί με τα όποια αντισταθμιστικά μέτρα επιτρέπουν τα φτωχά οικονομικά της χώρας. Τα μέτρα αποτελούν την οριστική ταφόπλακα στην πρόσφατη «άνοιξη» της ελληνικής γεωργίας, που ήρθε ως αποτέλεσμα της φτωχοποίησης της αστικής τάξης και την αναγκαστική στροφή στο πρωτογενή τομέα, ως συνέπεια των δυο πρώτων μνημονίων.
Μοιραίος άνθρωπος, σχεδόν τραγική φιγούρα, αποδεικνύεται ο αρμόδιος αναπληρωτής υπουργός κ. Αποστόλου. Αφού, όπως γράφτηκε ενημέρωσε, πλημμελώς τη διαπραγματευτική μας ομάδα, εμφανίζεται στα «μίντια» να υπερασπίζεται, τη συμφωνία και να δηλώνει περίχαρης πως σώθηκαν, άραγε από τι, οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Έρχεται φοροκαταιγίδα και για τους αγρότες που αντιμετωπίζονται ως ελεύθεροι επαγγελματίες, που προσφέρουν υπηρεσίες ενώ παράγουν πλούτο και προϊόντα, θα φορολογούνται με συντελεστή 26% από το πρώτο ευρώ, θα ισχύσει προκαταβολή φόρου 100%, οι ασφαλιστικές εισφορές στον ΟΓΑ θα τριπλασιαστούν, οι επιδοτήσεις και αποζημιώσεις θα φορολογούνται κανονικά ως εισόδημα, η επιδότηση του πετρελαίου κίνησης θα καταργηθεί, αυξάνεται η τιμή του αγροτικού ρεύματος και ο Φ.Π.Α πολλών αγροτικών εφοδίων αυξάνεται στο 23% από 13%.
Παράλληλα, από το πακέτο «Γιούνκερ» δεν προβλέπεται ούτε ένα ευρώ με τελικό αποδέκτη το φτωχό αγρότη ή κτηνοτρόφο. Τα όποια λίγα χρήματα δοθούν στον πρωτογενή τομέα θα αφορούν μόνο μεταποιητικές μονάδες προϊόντων του πρωτογενή τομέα, ενώ οι υπάρχουσες ιδιωτικές υπολειτουργούν, και συχνά κερδοσκοπούν σε βάρος της αγροτιάς, ανεβάζοντας τις τιμές στο ράφι και φοροδιαφεύγοντας ασύστολα με εικονικά τιμολόγια. Δε θα δοθεί ούτε ένα επιπλέον ευρώ στην αναδιάρθρωση των καλλιεργειών, δεν θα προωθηθεί καμία δυναμική καλλιέργεια.
Ο πρωτογενής τομέας έχει ανάγκη από επαρκή προνομιακή χρηματοδότηση από μια δημόσιου χαρακτήρα τράπεζα, από νέους ανθρώπους μορφωμένους που θα στραφούν σε καινοτόμες καλλιέργειες, την υποβοήθηση ομαδικών προσπαθειών, τόσο στη παραγωγή όσο και στην εμπορία – μεταποίηση. Παράλληλα, χρειάζεται στήριξη με ανθρώπινους πόρους, όπως με ερευνητικά Ινστιτούτα προσανατολισμένα στη Γεωργία και επαρκώς στελεχωμένες τοπικές διευθύνσεις γεωργίας. Χρειαζόμαστε πολιτικές αποφάσεις όπως αυτή του κ. Λαφαζάνη για την Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, που θα προωθούν τα συμφέροντα της χώρας και στο πρωτογενή τομέα. Χρειάζεται αγροτική πολιτική και πάνω από όλα πόροι για να υπάρξει αγροτική ανάπτυξη. Υπάρχουν σημαντικά περιθώρια αύξησης της αγροτικής παράγωγης και αύξησης των εξαγωγών τόσο σε υφιστάμενες καλλιέργειες όσο και σε νέες δυναμικές καλλιέργειες.
Είναι επιβεβλημένο όσοι πολιτικά ανήκουν στον «αριστερό» χώρο, ιδιαίτερα στον «αριστερόστροφο» ΣΥΡΙΖΑ, να απεμπλακούν από τις κυβερνητικές επιλογές και να αντιμετωπίσουν τη κυβέρνηση ως αυτό που είναι, - μια κυβέρνηση με δεξιά πολιτική και νεοφιλελεύθερη ατζέντα- , και να αρνηθούν να μετατραπούν σε «αριστερό» δεκανίκι της. Οφείλουμε να αντισταθούμε ενεργά στο 3ο μνημόνιο, να το καταγγείλουμε και να προτείνουμε, πέρα από το ψευτοδίλημμα ευρώ ή δραχμή, μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας που θα βασίζεται κύρια στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2012. Το οφείλουμε στην αριστερά, στα παιδιά μας, στην Ελλάδα.
Ο Μανώλης Ντουντουνάκης είναι Ηλεκτρολόγος Μηχανικός (ΕΜΠ) και υποψήφιος Διδάκτορας στο Πολυτεχνείο Κρήτης.
Ο ΑΓΡΟΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΟ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ 3ου ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ!
Του ΤΑΣΟΥ ΚΑΝΤΑΡΑ
Το 3ο μνημόνιο πήρε ψήφο εμπιστοσύνης 222 βουλευτών. Ψήφο ενός ευρύτερου μνημονιακού τόξου στο επίπεδο του πολιτικού προσωπικού της παρούσης Βουλής, αλλά όχι και αντίστοιχης κοινωνικής νομιμοποίησης. Το πώς αυτό το μνημόνιο θα υλοποιηθεί, είναι μια άλλη συζήτηση.
Το σίγουρο είναι, πως το κοινωνικό τοπίο στη πορεία εφαρμογής του νέου μνημονίου, αναμένεται να επιβαρυνθεί σωρευτικά και να παράξει ανεπανάληπτες κοινωνικές εκρήξεις. Ο κίνδυνος ολοκληρωτικής καταστροφής της χώρας, είναι πια υπαρκτός. Παραπλανητικές περιγραφές και προσπάθεια εξωραϊσμού της πραγματικότητας, δεν πείθουν κανέναν. Ούτε και όσους, τις τελευταίες μέρες, επιδιδόμενοι σ αυτή την προσπάθεια, θεοποιούν ένα «καλό» λόγο για την ρύθμιση του χρέους μετά το 2022! Εξάλλου δεν πέρασε πολύς καιρός και οι θύμησες είναι ακόμη φρέσκες, όταν οι κ.κ Σαμαράς, Στουρνάρας και Βενιζέλος μιλούσαν για πρωτογενή πλεονάσματα, ελεγχόμενη διαχείριση του χρέους και έξοδο της χώρας στις περίφημες ελεύθερες αγορές! Και τότε ορθώς δεν τους πίστεψε κανένας.
Τις παλιότερες μνημονιακές πολιτικές τις απέρριψε συνολικά η κοινωνία και δεν προκύπτει από πουθενά, πως στις νέες θα έχει διαφορετική στάση. Και πως θα μπορούσε να γίνει άλλωστε, όταν αυτές εκτόξευσαν το ποσοστό ανεργίας στο 60%! Όταν οδήγησαν σε απώλεια χιλιάδων θέσεων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, καταστάσεις που δεν βίωσε σε τέτοιο μέγεθος η εργατική τάξη μετά την μεταπολίτευση. Όταν οδήγησαν τους περισσότερους συνταξιούχους, σε δικαιούχους ισχνών βοηθημάτων. Όταν μετέτρεψαν τους επαγγελματίες, σε κατηγορία εξαθλιωμένων προλετάριων. Μια μεγάλη τάξη λαϊκών στρωμάτων, που ξεπερνά το 80% και στήριξαν το συγκλονιστικό 62% του ΟΧΙ. Το οποίο θα κινούνταν στα επίπεδα του 80%, αν δε τρομοκρατούνταν ένα μέρος των πολιτών, από τα Στούκας των Θεσμών και των διαπλεκομένων ΜΜΕ.
Έχει ενδιαφέρον όμως, η κατάσταση μιας ιδιαίτερα μεγάλης κοινωνικής ομάδας, η οποία συνέβαλλε καθοριστικά στο εκλογικό αποτέλεσμα της 25/1 και κυρίως στο δημοψήφισμα του ιστορικού ΟΧΙ. Μια ματιά στο εκλογικό χάρτη των αγροτικών περιφερειών, θα πείσει και τον πιο δύσπιστο.
Είναι οι έχοντες σχέση με τον πρωτογενή τομέα γενικότερα. Κοινωνική ομάδα που είδε το εισόδημα της, να μειώνεται κατά 2,5 δις την πενταετία των μνημονίων. Που είδε το κόστος παραγωγής να αυξάνεται κατά 30%, το κόστος ενέργειας κατά 64% και τους φόρους κατά 93%! Που είδε το μερίδιο της παραγωγής στο συνολικό ΑΕΠ της χώρας, να πέφτει στο 3%! Που το αρνητικό ισοζύγιο προϊόντων, ξεπερνά τα 2 δις/έτος. Και όλα αυτά συνέπεια των μνημονίων 1 και 2.
Τώρα θα αρχίσουμε να προσθέτουμε σ όλα αυτά, τις συνέπειες από τα νέα σφαγιαστικά μέτρα που το κουαρτέτο επέβαλλε με το μνημόνιο 3. Εν ολίγοις:
Με την υπαγωγή των αγροτών στο φορολογικό καθεστώς του ελεύθερου επαγγελματία. Που σημαίνει ότι οι αγρότες θα τηρούν βιβλίο εσόδων εξόδων και θα φορολογούνται με συντελεστή 26% από το πρώτο ευρώ, ενώ θα ισχύει προκαταβολή φόρου 100%.
Με την κατάργηση της επιστροφής μέρους του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης για το αγροτικό πετρέλαιο, καθώς και την κατάργηση των επιστροφών ΦΠΑ.
Με τον τριπλασιασμό των ασφαλιστικών εισφορών στον ΟΓΑ.
Με την κατάργηση της απαλλαγής από φόρο των επιδοτήσεων για ποσό έως 12.000 ευρώ.
Με την μείωση στο μισό της επιδότησης του πετρελαίου θέρμανσης για τον προϋπολογισμό του 2016.
Με την αύξηση της τιμής του αγροτικού ρεύματος.
Με την αύξηση του Φ.Π.Α των αγροτικών εφοδίων στο 23% από 13%.
Με την αύξηση του Φ.Π.Α των συσκευασμένων αγροτικών προϊόντων στο 23%.
Με ρυθμίσεις, που εξοντώνουν όσους εργαζόμενους η μικροεπαγγελματίες, χρησιμοποιούν την αγροτική ενασχόληση, ως συμπληρωματικό εισόδημα για να αντέξουν την βαρβαρότητα της κρίσης.
Τέλος με όλες τις συνέπειες που θα φορτωθούν και οι παραγωγοί, όπως και τα υπόλοιπα χειμαζόμενα στρώματα, από τα συνολικά ψηφισθέντα μέτρα.
Στο πρόγραμμα του ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υπογραμμίσει την σημασία του πρωτογενούς τομέα στις συνθήκες που διέρχεται η χώρα. Την ανθρωπιστική κρίση που χτυπάει βιαίως τα αστικά κέντρα και όχι μόνο, που μπορεί να αντιμετωπισθεί -πέραν των άλλων μεγάλων πολιτικών επιλογών μιας Αριστερής κυβέρνησης -και από έναν αγροτικό τομέα- ατμομηχανή η οποία θα συμβάλλει καθοριστικά στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, θα διεκδικήσει το μεγάλο μερίδιο της αγροτικής οικονομίας στην γενικότερη οικονομία της χώρας.
Υπογράμμιζε πως αυτή η παραγωγική ανασυγκρότηση θα κινείται στον αντίποδα της ακολουθούμενης πολιτικής. Πως απαιτεί σχεδιασμό, ισχυρό και υπό εθνικό και κοινωνικό έλεγχο χρηματοπιστωτικό πυλώνα, ερευνητική και παραγωγική υποστήριξη, εθνικές πολιτικές που θα έρχονται σε σύγκρουση και θα αμφισβητούν της κατευθύνσεις της λεγόμενης Κοινής Αγροτικής Πολιτικής.
Την Κοινή Αγροτική Πολιτική η οποία έχει καταστεί ένα νεοφιλελεύθερο εργαλείο που παρέδωσε την αγροτική παραγωγή στην κερδοσκοπική ασυδοσία του εμποροβιομηχανικού κεφαλαίου. Με την υπογραφή διμερών και περιφερειακών συμφωνιών «ελεύθερου εμπορίου» με τρίτες χώρες, με στόχο την προώθηση των βιομηχανικών εξαγωγών των κυρίαρχων της Ε.Ε και με θύμα την μικρομεσαία παραγωγή.
Με πιο τρόπο θα υλοποιηθούν οι προγραμματικές και συνεδριακές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες αφορούν τον πρωτογενή τομέα, εντός ενός βάρβαρου αδιέξοδου και ατελείωτου μνημονιακού τούνελ; Η απάντηση είναι σαφέστατη. Με κανένα τρόπο.
Το σχέδιο κοινωνικής ισοπέδωσης που επέβαλλε κατ αρχήν η τρόϊκα και σήμερα το κουαρτέτο, με στόχο την εξυπηρέτηση των πιστωτών, θα σαρώσει τα πάντα. Θα διαλύσει παντελώς τον αγροτικό και κτηνοτροφικό τομέα. Εκ των πραγμάτων, για την κοινωνία, για τα πληττόμενα λαϊκά στρώματα, για τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους η επιλογή είναι μία. Η απόκρουση αυτού του σχεδίου, η αποτροπή της ολοκληρωτικής παραγωγικής καταστροφής.
Είναι σίγουρο πως μετά το πρώτο σόκ, ακολουθεί η αφύπνιση. Οι αγρότες –κτηνοτρόφοι τιμώντας τις ιστορικές ταξικές και πατριωτικές παραδόσεις τους, θα διεκδικήσουν το μέλλον το δικό τους, το μέλλον της πατρίδας. Θα περάσουν γρήγορα από τα «χαμηλά» της πρώτης απογοήτευσης, στα «διάσελα» των νέων ταξικών και εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων. Τα τελευταία χρόνια δείξανε πως είναι βασική κοινωνική δύναμη της νέας Αντίστασης. Του ΟΧΙ μέχρι τέλους!
